Gwoździe na budowie domu: rodzaje, parametry i ceny gwoździ

Myśląc o zakupie produktów niezbędnych do budowy domu, mamy zazwyczaj przed oczami wszystkie podstawowe materiały budowlane, skomplikowane maszyny budowlane czy funkcjonalne elektronarzędzia.

Tymczasem, na budowie nie może również zabraknąć gwoździ.

Temat może wydawać się banalny, jednak prawidłowy dobór gwoździ odpowiada w dużej mierze za powodzenie naszych prac.

Warto więc przyjrzeć im się bliżej.

O gwoździach słów kilka

Gwóźdź to najprostszy łącznik do różnego rodzaju materiałów (od drewna przez blachy aż do betonu), zapewniający niezwykłą wszechstronność zastosowań oraz niewątpliwą łatwość użycia.

Gwoździe występują w bardzo wielu wariantach, różniąc się od siebie budową i charakterystycznymi właściwościami, takimi jak przekrój trzpienia, kształt i średnica łba, profil pobocznicy, materiał wykonania, profil ostrza, rodzaj zastosowanej powłoki (lub jej brak), wymiary, etc.

W zależności od wymienionych wyżej właściwości, gwoździe podzielić możemy pod względem ich głównych zastosowań zastosowań.

I tak, pod względem przeznaczenia wyróżniamy:

• gwoździe ogólnego przeznaczenia,
• gwoździe budowlane,
• gwoździe stolarskie i tapicerskie,
• gwoździe do mocowania okuć i ochronne,
• gwoździe szewskie,
• gwoździe bednarskie,
• gwoździe specjalne.

Gwoździe wykonywane są najczęściej ze stali.

Niekiedy możemy jednak spotkać również warianty miedziane, aluminiowe oraz z mosiądzu.

Gwoździe mogą występować w wariantach bez powłoki (gołe/surowe), a także w odmianach cynkowanych oraz pokrytych powłokami z tworzyw sztucznych (żywicowanych).

Każdy gwóźdź, z wyjątkiem pojedynczych, ściśle specjalistycznych wariantów, składa się z dwóch części:

• trzpienia,
• łba (nazywanego także łebkiem lub główką).

Trzpień to podłużna część gwoździa wykonana zazwyczaj z twardego drutu stalowego.

Z jednej strony trzpień zakończony jest łbem, z drugiej – posiada on zaostrzoną końcówkę, którą wbijamy w dany materiał.

Gwoździe na budowie domu – co warto o nich wiedzieć?

Gwoździe budowlane to niewątpliwie najbardziej liczna i najpowszechniej wykorzystywana grupa gwoździ.

Trudno wyobrazić sobie bez nich nie tylko budowę domu, ale także remont czy proste prace wykończeniowe.

Większość rodzajów gwoździ budowlanych sprawdzi się również podczas codziennego majsterkowania.

Gwoździe budowlane stanowiły do niedawna podstawowy łącznik wykorzystywany podczas montażu wszelkiego rodzaju elementów konstrukcyjnych oraz wykończeniowych.

Obecnie, coraz częściej rezygnuje się z nich na rzecz mocniejszych wkrętów.

Warto jednak zaznaczyć, że w większości prac budowlanych gwoździe sprawdzają się równie dobrze jak wkręty, a przy tym są od nich znacznie tańsze.

Najczęściej spotykanym rodzajem gwoździ jest wariant pokryty powłoką cynkową, okrągły, gładki, z płaskim łbem.

Rodzajów gwoździ budowlanych jest jednak znacznie więcej. Przyjrzyjmy się więc po kolei ich cechom charakterystycznym.

Trzpień gwoździa

Najłatwiejszym do uzyskania, a przez to najbardziej popularnym i najmniej kosztownym w produkcji przekrojem trzpienia jest przekrój okrągły.

By osiągnąć pożądany kształt, wystarczy przeciągnąć drut – jest to więc metoda szybka i tania.

Gwoździe o przekroju okrągłym charakteryzują się jednak najmniejszą spośród wszystkich innych wariantów nośnością na wyrywanie.

Dlatego też, znajdują one zastosowanie tylko i wyłącznie w drewnianych połączeniach ścinanych.

W celu zwiększenia nośności na wyrywanie, producenci gwoździ zaczęli szukać nowych rozwiązań.

Odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie były gwoździe o bardziej skomplikowanym procesie produkcji.

Tym razem, podczas przeciągania drut był również profilowany.

Proces ten umożliwił uzyskanie gwoździ o bardziej zróżnicowanych przekrojach.

W jaki sposób przekrój trzpienia wpływa na poprawę parametru nośności na wyrywanie?

Otóż, utrzymując to samo pole przekroju, ale zwiększając (w wyniku profilowania) jego obwód, otrzymujemy produkt o większym polu tarcia, co prowadzi z kolei do zwiększenia nośności na wyrywanie.

W ten sposób uzyskano popularne w pracach ciesielskich gwoździe kwadratowe (proste oraz rowkowane).

Podsumowując, im większy stosunek obwodu do pola przekroju, tym większa odporność na wyrywanie.

Dodatkowo, rowkowanie poprawia również sztywność gwoździ, minimalizując w ten sposób ryzyko niepożądanego zaginania gwoździ podczas ich wbijania oraz poprawiając inny parametr – nośność na ścinanie.

Inną metodą zwiększania nośności na wyrywanie jest odpowiednie profilowanie pobocznicy gwoździa w celu uzyskania profilu innego niż gładki.

Zwiększenie oporu tarcia pobocznicy trzpienia osiągane jest w procesie skręcania – w przypadku gwoździ kwadratowych, a także w procesach ząbkowania oraz formowania pierścieni – w przypadku gwoździ okrągłych.

Metody te umożliwiają zwiększenie oporu wyrywania, nie wpływając przy tym praktycznie na obwód przekroju gwoździa.

Największą efektywnością spośród wymienionych powyżej sposobów profilowania pobocznicy charakteryzuje się formowanie pierścieni.

Pierścienie w gwoździach tego typu układają się pod określonym kątem do osi gwoździa, umożliwiając gładkie wbicie się w materiał.

Podczas wyrywania pierścienie zahaczają się o materiał, zwiększając tym samym opór wyrywania.

Należy jednak podkreślić, że ze względu na skomplikowane metody produkcji, gwoździe o profilu pierścieniowym są stosunkowo drogie.

W ramach podsumowania, formowanie i profilowanie gwoździ w procesie produkcyjnym zwiększa ich odporność na wyrywanie.

Za gwoździe tego typu zapłacimy jednak więcej niż za klasyczne warianty o gładkim profilu.

Kształtowanie przekroju i pobocznicy trzpienia to jedno.

Nie zapominajmy jednak również o prawidłowych parametrach ostrza.

To od nich zależy bowiem w dużej mierze komfort naszej pracy.

Co do zasady, im większa ostrość końcówki trzpienia, tym łatwiej wbijemy gwóźdź w wybrany materiał.

Reguła ta nie znajduje jednak bezpośredniego zastosowania w przypadku łączenia elementów drewnianych.

Zbyt ostre trzpienie mogą bowiem doprowadzić do uszkodzenia drewna (agresywna penetracja materiału to gwarancja powstania pęknięć i rozwarstwień).

W przypadku pracy z odpowiednio przygotowanym, wysuszonym drewnem, pęknięcia powstają już przy montażu.

W przypadku robót z wykorzystaniem wilgotnego drewna, pojawiają się one dopiero w procesie schnięcia.

Dlatego też, materiały drewniane wymagają stosowania gwoździ o bardziej tępych ostrzach, które przecinają i miażdżą ich włókna.

Wbijanie gwoździ o tępej końcówce jest niewątpliwie bardziej praco- i czasochłonne, stosowanie się do tej zasady pozwoli jednak uniknąć powstawania rozwarstwień i pęknięć, obniżających znacząco parametry wytrzymałościowe drewna.

Omówiliśmy już różne rodzaje trzpieni oraz ich wpływ na zastosowanie gwoździa.

Możemy więc przejść do drugiego elementu budowy gwoździa, czyli łba.

Łeb gwoździa

W największym uproszczeniu, zadaniem łba jest dociśnięcie elementu mocowanego do bazowego, a więc – zapewnienie odpowiedniej nośności gwoździa.

Jego średnica musi być na tyle duża, aby uniemożliwić przeciągnięcie go do otworu.

Za optymalną uważa się zazwyczaj średnicę łba stanowiącą dwukrotność średnicy trzpienia lub większą.

Znaczenie ma również grubość łba – jej wymiar powinien bowiem ograniczyć ryzyko jego uplastycznienia się.

Łby podkładkowe wyposażone w uszczelkę to wariant stosowany głównie do montażu pokryć dachowych (a także folii kubełkowych).

Zapewnia on bowiem wysoką szczelność między łączonymi elementami.

Łby podwójne wykorzystuje się natomiast do łączenia elementów w konstrukcjach tymczasowych, przeznaczonych do szybkiego demontażu, na przykład w deskowaniach.

Gwoździe z podwójnym łbem wbijane są do zagłębienia łba dolnego.

Wystający górny łeb ma natomiast ułatwić późniejszą rozbiórkę.

Tego typu elementy nie należą obecnie do najbardziej popularnych.

Zostały one bowiem zastąpione przez wkręty.

Łeb gwoździa może również pełnić funkcję dekoracyjną.

Łby owalne, owalne niskie czy różnego rodzaju warianty ozdobne są dobrze widoczne, a przy tym niezwykle estetyczne.

Nieco innym rozwiązaniem jest stosowanie gwoździ z łbem traconym (chowanym). Po zamontowaniu są one bowiem praktycznie niedostrzegalne.

Walory estetyczne poszczególnych typów gwoździ wykorzystuje się zwykle w pracach wykończeniowych, na przykład w przypadku najbardziej wyeksponowanych połączeń wewnętrznych.

Do gwoździ budowlanych, na których skupiamy się w poniższym artykule, zaliczyć możemy, pod względem przeznaczenia:

• gwoździe ciesielskie – służące do montażu złącz ciesielskich,
• gwoździe dekarskie – służące do mocowania blach stalowych oraz różnego rodzaju pokryć dachowych; do tej grupy zaliczamy także gwoździe papowe (tak zwane papiaki), a także gwoździe do mocowania gontów bitumicznych i łupków,
• gwoździe murarskie – służące do pracy w betonie, cegle oraz najtwardszych gatunkach drewna.

Bardziej szczegółowy podział gwoździ budowlanych obejmuje natomiast:

Gwoździe okrągłe

Gwoździe tego typu znajdują zastosowanie w robotach ciesielskich, a także w warsztatach stolarskich.

Wykonuje się je najczęściej z ciągnionego drutu stalowego o dużej twardości i okrągłym przekroju.

Średnice trzpieni gwoździ okrągłych mieszczą się zwykle w zakresie od 2 do 9 mm.

Ich długość wynosi natomiast od 40 do 300 mm.

Gwoździe kwadratowe

Podobnie jak gwoździe okrągłe, znajdują one zastosowanie w pracach ciesielskich i stolarskich.

Wykonuje się je najczęściej z ciągnionego drutu stalowego o przekroju kwadratowym.

Przekrój trzpieni gwoździ kwadratowych mieści się zwykle w zakresie od 2 do 8 mm.

Długość wynosi natomiast od 40 do 300 mm.

Gwoździe papowe

Gwoździe papowe wykorzystuje się przede wszystkim do robót dekarskich w obszarze krycia dachów przy pomocy papy.

Ich cechą charakterystyczną jest duża średnica główki, równa co najmniej trzykrotnej średnicy trzpienia.

Duża główka zapewnia stabilne i trwałe mocowanie papy na dachu.

Papiaki znajdują niekiedy zastosowanie w tapicerstwie.

W odróżnienia od klasycznych gwoździ tapicerskich, gwoździe papowe posiadają jednak płaski łeb. Przekrój trzpieni gwoździ papowych mieści się zwykle w zakresie od 2 do 3,4 mm.

Ich długość wynosi natomiast od 15 do 80 mm

Gwoździe sufitowe

Gwoździe tego typu znajdują zastosowanie podczas mocowania materiałów o luźnej strukturze do drewnianych ścian i sufitów.

Sprawdzają się więc znakomicie podczas montażu popularnych mat trzcinowych.

Swoim wyglądem przypominają haczyk o kształcie litery L ze spłaszczoną zgiętą stroną, charakterystycznie zakrzywionym łbem oraz zaostrzonym trzpieniem.

Wykonuje się je najczęściej z twardego stalowego drutu.

Typowa średnica trzpienia gwoździ sufitowych wynosi 2,5 i 2,8 mm.

Najczęściej stosowane długości mieszczą się natomiast w zakresie od 25 do 40 mm.

Gwoździe sufitowe sprawdzają się również w montażu różnego rodzaju elementów podwieszanych, między innymi rynien.

Gwoździe zawiasowe

Gwoździe tego typu wyróżniają się na tle innych ze względu na brak główki.

Ich trzpień jest dość krótki.

Jego długość mieści się zwykle w zakresie od 20 do 40 mm.

Gwoździe zawiasowe znajdują zastosowanie w montażu zawiasów okiennych i drzwiowych.

Przydają się szczególnie w przypadku okien i drzwi starego typu – w nowszych modelach nie są one konieczne.

Gwoździe narożnikowe

Gwoździe narożnikowe znajdują zastosowanie podczas montażu narożników okiennych – elementów mających za zadanie wzmocnienie drewnianych ram okiennych.

Wykorzystuje się je także do mocowania parapetów.

Gwoździe narożnikowe posiadają małe łby i są dość krótkie.

Ich długość mieści się zwykle w zakresie od 20 do 30 mm.

Gwoździe budowlane z trzpieniem okrągłym

Łby w gwoździach tego typu wycinane są przy użyciu wykrojnika, a następnie przynitowywane do trzpienia charakteryzującego się niskimi parametrami wytrzymałościowymi.

Gwoździe z trzpieniem okrągłym występują najczęściej w wariancie ocynkowanym.

Gwoździe budowlane z trzpieniem kwadratowym skręconym

Proces produkcji gwoździ tego typu przebiega podobnie jak w przypadku gwoździ z okrągłym trzpieniem.

Warianty z trzpieniem kwadratowym skręconym znajdują zastosowanie podczas mocowania przewodów na ścianach.

Ich trzpień może być gładki lub posiadać nawalcowane wzdłużne rowki.

Trzpień o kwadratowym, skręcanym kształcie zapewnia niezwykłą trwałość mocowania.

Gwoździe walcowane hartowane z płaskim lub stożkowym łbem

Gwoździe hartowane wykorzystywane są do łączenia konstrukcji drewnianych z murem.

Na trzpieniach gwoździ tego typu znajdziemy charakterystyczne nawalcowania.

Gwoździe paletowe walcowane z płaskim lub stożkowym łbem

Gwoździe tego typu znajdują zastosowanie podczas zbijania drewnianych palet, skrzyń, opakowań czy mebli.

Trzpienie gwoździ paletowych walcowanych powstają zazwyczaj ze stalowego drutu okrągłego w procesie walcowania.

Walcowanie może być wykonane na całej długości trzpienia lub tylko na jego fragmencie.

Gwoździe paletowe kwadratowe skręcane

Gwoździe tego typu również znajdują zastosowanie podczas zbijania drewnianych palet, skrzyń, opakowań czy mebli.

Trzpienie gwoździ paletowych kwadratowych skręcanych powstają zazwyczaj ze stalowego drutu o przekroju kwadratowym w procesie skręcania.

Skręcanie może być wykonane na całej długości trzpienia lub tylko na jego fragmencie.

Pisząc o gwoździach budowlanych, nie sposób nie wspomnieć o wariantach koletowanych.

Gwoździe koletowane przeznaczone są do użytku maszynowego – w specjalistycznych gwoździarkach.

Zastosowanie to wymaga od nich specyficznej budowy.

Gwoździe koletowane łączy się bowiem za pomocą drutu, papieru lub tworzywa sztucznego w praktyczne zwoje i listwy.

Koletowanie w zwojach przy użyciu drutów pozwala na wyposażenie urządzenia w ogromną ilość gwoździ za jednym załadunkiem. Możemy więc pracować efektywniej, bez częstych przerw na uzupełnienie magazynku.

Gwoździarka wypełniona dużym zwojem jest jednak znacznie cięższa i mniej poręczna. Dlatego też, rozwiązanie to polecane jest przede wszystkim dla profesjonalistów, którzy pracują z gwoździarką na co dzień, intensywnie ją eksploatując.

Koletowanie w paski zapewnia natomiast większą poręczność i mniejszy ciężar urządzenia. Należy się jednak liczyć z koniecznością częstszego uzupełniania magazynku.

Gwoździe koletowane w paski mogą posiadać jeden z dwóch rodzajów łączników.

Paski z plastikowymi łącznikami są trwałe i odporne na wilgoć, ale przy tym nieco droższe. Niosą one ze sobą również ryzyko zaklinowania się kawałka plastiku w tworzonym połączeniu.

Paski z łącznikami papierowymi są z kolei tanie i bezpieczne w stosowaniu, ale przy tym nieodporne na wilgoć.

Gwoździe koletowane, tak samo jak zwykłe, sprzedawane są w różnych wariantach wymiarów, kształtów, profili, etc. Ich długość i średnica musi być jednak dostosowana do posiadanej gwoździarki (każde urządzenie posiada ściśle określony zakres obsługiwanych gwoździ).

Znajdziemy tu więc gwoździe gołe i ocynkowane, walcowane pierścieniowo i spiralnie, o przekroju okrągłym i kwadratowym, etc.

Najpopularniejszym rodzajem gwoździ koletowanych są jednak gwoździe pierścieniowe znajdujące zastosowanie w produkcji palet, skrzyń i opakowań drewnianych.

Z gwoździarek na gwoździe koletowane korzystają chętnie budowlańcy, stolarze i dekarze.

Wykorzystuje się je bowiem zarówno w pracach konstrukcyjnych, jak i wykończeniowych, do mocowania listew i paneli podłogowych, a także pap czy gontów.

Gwoździe ciesielskie

Przystępując do pracy przy łączeniu drewnianych elementów konstrukcyjnych, powinniśmy zaopatrzyć się w gwoździe charakteryzujące się okrągłym przekrojem trzpienia oraz płaską główką.

Gwoździe takie nie powodują bowiem uszkodzeń drewna (rozszczepień), a przy tym doskonale przylegają do powstałych otworów.

Niekiedy, zastosowanie znajdują także gwoździe o przekroju kwadratowym.

Łączenie z ich wykorzystaniem należy jednak wykonywać według ścisłych zasad, w przeciwnym wypadku mogą one doprowadzić do miejscowego osłabienia materiału poprzez rozszczepienie włókien.

Stosując gwoździe o kwadratowym przekroju, pamiętajmy więc, że kierunek przekątnej ich przekroju nie powinien przebiegać wzdłuż włókien drewna.

Jeśli pracujemy przy elementach niekonstrukcyjnych, takich jak deskowania, najlepszym wyborem będą z kolei gwoździe z podwójnym łbem.

Wbijamy je do zagłębienia dolnego łba, podczas gdy wystający górny łeb stanowi ułatwienie w trakcie demontażu.

Do prac ciesielskich najczęściej stosuje się cztery rodzaje gwoździ:

• gwoździe walcowane hartowane z płaską lub stożkową główką,
• gwoździe paletowe walcowane (przydatne podczas łączenia elementów konstrukcyjnych),
• gwoździe paletowe kwadratowe skręcane (wykorzystywane podczas łączenia drewnianych palet oraz elementów konstrukcyjnych),
• gwoździe z podwójnym łbem do deskowań.

Gdy dobraliśmy już odpowiedni rodzaj gwoździa, musimy określić jego prawidłowe rozmiary.

Średnicę gwoździa dostosowujemy zawsze do grubości elementów, które mamy zamiar połączyć. I tak:

• w przypadku złączy drewnianych – wybieramy gwoździe, których średnica jest równa od 1/11 do 1/6 grubości najcieńszego elementu złącza,
• w przypadku złączy ze sklejki lub twardych płyt pilśniowych, których grubość nie przekracza 8 mm – wybieramy gwoździe o średnicy 2-4 mm,
• w przypadku złączy ze sklejki, której grubość przekracza 8 mm – wybieramy gwoździe o średnicy 2,5-4 mm,
• w przypadku złączy z płyt wiórowych, których grubość nie przekracza 25 mm – wybieramy gwoździe o średnicy 2,5-5 mm.

Poza grubością łączonych elementów drewnianych, istotnymi aspektami wyboru odpowiedniego gwoździa są także wilgotność drewna oraz szerokość słojów rocznych.

Przyjmuje się, że drewno mokre i o szerokich słojach wymaga stosowania grubych gwoździ, podczas gdy drewno suche, twarde, wąskosłoiste możemy z powodzeniem łączyć przy użyciu gwoździ cienkich.

Jeśli średnica wybranych gwoździ nie przekracza 6 mm, możemy je wbijać bezpośrednio w drewno, bez konieczności wcześniejszego nawiercania.

W przypadku gwoździ o średnicy większej niż 6 mm, wymagane jest wywiercenie otworów, których średnica jest równa 0,8 średnicy gwoździ.

Wiercenie wstępne należy również wykonać, jeśli łączone elementy powstały z drewna o gęstości charakterystycznej większej lub równej 500 kg/m3, a także w przypadku drewna twardego, mokrego lub przemarzniętego.

Długość gwoździa dobieramy natomiast na podstawie jego średnicy oraz grubości zbijanych elementów.

Obliczając niezbędną długość gwoździa, ustalamy konieczną głębokość wbicia, a następnie dodajemy do niej 1 mm na każdy styk przeznaczonych do łączenia elementów oraz wartość 1,5 średnicy gwoździa na ostrze.

Podczas prac pamiętamy, by do elementów przybijać elementy cieńsze – nigdy odwrotnie.

Koniec gwoździa nie może nigdy wystawać na zewnątrz łączonych elementów.

W prawidłowo wykonanych połączeniach nie dopuszcza się również zaginania gwoździ.

Gwoździe dekarskie

Do najpopularniejszych gwoździ dekarskich zaliczamy gwoździe do mocowania papy oraz gontów bitumicznych.

Zadaniem papy jest izolowanie dachu oraz wzmacnianie jego konstrukcji.

Gwoździe papowe wyróżniają się dużą średnicą główki, stanowiącą trzykrotność średnicy trzpienia (lub większą).

Wymiary takie pozwalają bowiem skutecznie i trwale przytrzymać papę na dachu.

Do montażu tego materiału wykorzystuje się standardowo gwoździe o średnicy od 2 mm do 3,4 mm oraz długości od 15 do 80 mm, surowe, lub ocynkowane.

Wariant ocynkowany jest szczególnie polecany ze względu na swoją wysoką odporność na korozję.

Dopuszcza się wykorzystanie zarówno trzpieni okrągłych, jak i kwadratowych skręcanych. Gwoździe papowe sprawdzają się również doskonale podczas montażu pasów asfaltowych, gontów bitumicznych i łupków, a także łączenia blaszanych elementów obróbek blacharskich z drewnianymi elementami konstrukcji nośnych.

Znajdują one również zastosowanie w warsztatach tapicerskich oraz meblowych.

Mocowanie gontów wykonujemy przy użyciu papiaków lub gwoździ ocynkowanych karbowanych, spiralnych lub z płaską główką. Standardowo, gwoździe do gontów posiadają średnicę 2,5 mm i 3 mm oraz długość 25-50 mm.

Uniwersalne gwoździe dekarskie wykorzystywane do mocowania pokryć dachowych (w szczególności blachodachówek) występują w wielu różnych wariantach.

Dopuszcza się stosowanie trzpieni okrągłych, kwadratowych, kwadratowych skręcanych lub walcowanych pierścieniowo.

Średnica standardowych gwoździ dekarskich mieści się w zakresie od 3,1 do 3,8 mm.

Ich długość wynosi natomiast zazwyczaj od 40 do 100 mm.

Łeb tego typu elementów przyjmuje formę wypukłej lub płaskiej blaszki o grubości około 1,2 mm i średnicy równej 18 lub 20 mm.

Gwoździe murarskie

Gwoździe murarskie wykorzystywane są do łączenia elementów drewnianych, blaszanych oraz izolacyjnych do najbardziej wymagających materiałów – betonu, cegły czy kamienia, a także najtwardszych gatunków drewna.

Do prac tego typu najlepiej sprawdzają się gwoździe hartowane wzdłużnie, z łbem płaskim lub stożkowym, gołe lub ocynkowane (galwanicznie lub elektrolitycznie).

Średnica trzpieni gwoździ murarskich mieści się zwykle w zakresie od 2,7 do 3,8 mm.

Standardowa długość trzpienia wynosi natomiast od 20 do 80 mm.

Istotną zaletą hartowanych gwoździ do betonu jest duża łatwość i wygoda użytkowania.

Nie wymagają one bowiem wcześniejszego wiercenia otworów w podłożu.

Gwoździe do folii kubełkowej

Na budowie domu bez wątpienia przydadzą nam się również elementy przeznaczone do montażu folii kubełkowej.

Folia kubełkowa to materiał stosowany jako uzupełnienie izolacji ścian fundamentowych.

Wykorzystuje się ją w celu zabezpieczenia izolacji przeciwwilgociowej i przeciwwodnej.

Mocowanie folii kubełkowej wymaga zastosowania specjalnych podkładek uszczelniających.

Folia kubełkowa mocowana jest zwykle do powierzchni betonowych, cegieł lub pustaków.

Połączenia tego typu wykonujemy przy użyciu gwoździ wykonanych z odpornej na korozję stali hartowanej, skręcanych, walcowanych lub pierścieniowych.

Gwoździe do folii kubełkowej posiadają ponadto charakterystyczne podkładki, których zadaniem jest trzymanie folii.

Ochrona gwoździ przed korozją

Antykorozyjne zabezpieczenie gwoździ jest szczególnie istotne w przypadku połączeń narażonych na działanie czynników atmosferycznych lub środowiska agresywnego.

Korozję gwoździ powodować mogą rozmaite uwarunkowania, takie jak sól, spaliny, nawozy, impregnaty do drewna, etc.

Korozji sprzyjają oddziaływania atmosferyczne, tak bezpośrednie, jak i pośrednie.

Pod jej wpływem (szczególnie w przypadku rdzy czerwonej), elementy tracą swoją nośność, obniżając znacząco parametry łączeń.

Korozji, choć w mniejszym stopniu, ulega nawet tak zwana stal nierdzewna.

W jaki sposób producenci gwoździ chronią swoje wyroby przed działaniem rdzy?

Produkty narażone na korozję pokrywane są powłokami ochronnymi niemetalicznymi lub metalicznymi.

Do powłok niemetalicznych zaliczamy farby, emalie oraz lakiery – metody te nie znajdują jednak raczej zastosowania w przypadku gwoździ.

Metaliczne powłoki ochronne uzyskuje się natomiast głównie z wykorzystaniem cynku – metalu zdolnego ochronić produkt nawet po jego uszkodzeniu.

Gwoździe cynkowane powstają na różne sposoby.

Najbardziej popularną metodą ich wytwarzania jest produkcja z zastosowaniem cynkowania galwanicznego (elektrolitycznego).

Powłoki tego typu występują najczęściej w kolorach srebrnym, czarnym lub żółtym i sprawdzają się przede wszystkim w połączeniach nienarażonych na stały kontakt z wilgocią.

Większą wytrzymałość zapewniają powłoki wykonane w procesie cynkowania ogniowego poprzez zanurzenie elementów w ciekłym cynku.

Zabezpieczone w ten sposób gwoździe mogą być stosowane w połączeniach narażonych na częsty lub stały kontakt z wilgocią.

Możemy wyróżnić także cynkowanie mechaniczne płatkowe oraz chemiczne lamelarne.

W procesie cynkowania płatkowego powłoka z płatków cynku, aluminium i chromianów nakładana jest na gwóźdź natryskowo lub przez zanurzenie.

Cynkowanie lamelarne polega natomiast na zanurzeniu elementu w lakierze z płatkami aluminium oraz cynku.

Obie metody charakteryzują się wysoką skutecznością.

Doskonałą ochronę przeciwkorozyjną uzyskuje się także w procesach chromowania, niklowania oraz srebrzenia.

W regularnej sprzedaży znajdziemy jednak przede wszystkim gwoździe z powłokami cynkowymi.

Odporność korozyjna gwoździ ocynkowanych zależy przede wszystkim od grubości zastosowanej powłoki ochronnej określanej w mikrometrach.

Grubość powłoki dobierać powinniśmy, mając na uwadze przeznaczenie.

W przypadku połączeń wykonywanych w warunkach lekkich, dobrym wyborem będą gwoździe z powłoką o grubości 3-5 mikrometrów.

Gwoździe takie nie powinny być narażone na kontakt z parą wodną oraz czynnikami agresywnymi.

Dopuszczalne jest sporadyczne ścieranie, wtedy jednak musimy wybrać powłokę o grubości 5 mikrometrów.

W przypadku warunków umiarkowanych, stosujemy połączenia przy użyciu gwoździ z powłoką 8 mikrometrów.

Gwoździe takie mogą mieć sporadyczny kontakt z parą wodną i czynnikami agresywnymi.

Dopuszczalne jest także niewielkie narażenie na ścieranie.

W przypadku ryzyka kontaktu ze środkami czystości oraz narażeniem na działanie deszczu, powinniśmy wybrać te z powłoką o grubości 12-15 mikrometrów.

Powłoki o grubości 25 mikrometrów przeznaczone są natomiast do stosowania w najcięższych warunkach zewnętrznych, gdy połączenia narażone są na działanie warunków atmosferycznych i środków czystości oraz gdy zachodzi duże ryzyko uszkodzeń mechanicznych.

Ceny gwoździ

Na cenę gwoździ wpływ ma wiele różnorodnych czynników:

• kształt,
• wymiary,
• rodzaj profilu,
• materiał wykonania,
• rodzaj i grubość powłoki ochronnej (lub jej brak), etc.

Bez wątpienia, najtańsze są klasyczne gwoździe o przekroju okrągłym w wariancie surowym (nieocynkowane).

Tak samo, za te o przekroju okrągłym i gładkim profilu zapłacimy zdecydowanie mniej niż za warianty o przekroju kwadratowym i profilu skręconym, ząbkowanym czy pierścieniowym.

Sprzedawane są zwykle w opakowaniach po kilkaset sztuk, a także pojedynczo lub na wagę.

Cena standardowych, uniwersalnych gwoździ budowlanych w wariancie surowym waha się w zakresie od około 1,10 zł do 1,50 zł za kilogram.

Za gwoździe ocynkowane zapłacimy z kolei od 1,50 zł do 2,50 zł za kilogram.

Bardziej specjalistyczne gwoździe ciesielskie i papowe to koszt około 1,70 zł za kilogram.

Cena gwoździ pierścieniowych waha się w zakresie od 1,60 zł do 2 zł.

Za największe i najbardziej wytrzymałe gwoździe do betonu możemy zapłacić nawet 30-40 zł za kilogram.