Folia paroizolacyjna (zwana również folią paroprzepuszczalną) to doskonały sposób na to, aby zminimalizować poziom wilgoci wewnątrz budynku.
Dzięki niej można sprawić, że konstrukcja stanie się bardziej odporna na parę wodną.
Jest ona najczęściej wykorzystywana, jako element systemu ocieplenia poddasza użytkowego.
Oczywiście ilość zastosowań jest o wiele większa.
Czym jest folia paroizolacyjna?
Folia paroizolacyjna gwarantuje prawidłowe odprowadzanie wilgoci z budynku.
Jest to warstwa umieszczana pomiędzy ociepleniem budynku a płytą kartonowo-gipsową, czy też bezpośrednio pod podłogą.
Jej głównym zadaniem jest ochrona przed przenikaniem wilgoci do elementów konstrukcyjnych.
Tylko do 15.06 wszystkie projekty domów -20%
Zmniejsza ona również ryzyko gnicia zamocowanego ocieplenia.
Na wilgoć narażone są w szczególności budynki, które mają słabą instalację wentylacyjną.
Problemem jest również brak dostatecznej izolacji konstrukcji.
Nie da się zmniejszyć ilości wytwarzanej pary wodnej.
Tworzy się ona podczas wielu domowych czynności np. kąpieli, zmywania naczyń, czy też gotowania.
To właśnie dlatego para wodna krąży po domu.
W przypadku sprawnego systemu wentylacyjnego (jak wentylacja mechaniczna) jest ona skutecznie odprowadzana.
W innej sytuacji po prostu przenika wgłąb konstrukcji budynku.
Nadmiar wilgoci wewnątrz budynku powoduje powstawania grzybów oraz pleśni.
Są one wyjątkowo szkodliwe dla zdrowia, a ich eliminacja może okazać się bardzo trudna.
Osadzająca się para wodna zmniejsza również żywotność wielu elementów np. izolacji.
Oznacza to, że ulegnie ona zniszczeniu znacznie szybciej, niż powinna.
Zamontowanie folii paroizolacyjnej sprawia, że kompleksowo zabezpieczymy podłogę, krokiew, czy też warstwę izolacyjną przed zniszczeniem.
Dobrze również wiedzieć, że folia nie wpływa negatywnie na właściwości izolacji.
Stanowi ona jedynie warstwę zabezpieczającą, natomiast w żaden sposób nie wpływa ona na pogorszenie lub poprawę parametrów warstwy izolacyjnej.
Folia paroizolacyjna produkowana jest z różnorodnych materiałów.
Wybór zależy w dużej mierze od tego, gdzie zostanie ona zamocowana.
Można wyróżnić folię paroizolacyjną produkowaną z polietylenu, polipropylenu, czy też aluminium.
Wszystkie te rozwiązania mają zarówno swoje wady, jak i zalety, które przedstawiono niżej.
Wybierając folię paroizolacyjną należy również zwrócić uwagę na jej parametry techniczne.
Duże znaczenie ma tzw. współczynnik SD, który określa poziom paroprzepuszczalności.
Wartość tego parametru jest uzależniona od rodzaju zastosowanej folii.
W przypadku izolacji aktywnych wartość SD jest dość niska – zwykle wynosi ona kilka lub kilkanaście metrów.
Nieco inaczej jest w przypadku folii polietylenowych.
Wartość SD jest o wiele wyższa i może wynosić nawet kilkadziesiąt metrów.
Folie paroizolacyjne aluminiowe uważane są za najszczelniejsze.
Tutaj współczynnik SD najczęściej jest równy lub większy 100 metrów.
Jak rozumieć wartość współczynnika SD?
W dużym uproszczeniu określa on skuteczność warstwy ochronnej.
Dla przykładu – SD na poziomie 50 metrów sprawia, że folia stanowi dla pary wodnej taką barierę, jak 50 metrów powietrza.
Mogłoby się wydawać, że najbezpieczniej jest sięgnąć po folię o najwyższym parametrze SD.
Nic bardziej mylnego.
Rodzaj folii musi zostać dokładnie dopasowany do miejsca, gdzie będzie się ona znajdować.
Źle dobrana nie tylko nie spełni swojego zadania, ale również negatywnie wpłynie na izolację budynku.
Folia paroizolacyjna rodzaje
Jak już wspomniano folia paroizolacyjna produkowana jest z kilku różnych materiałów.
Każdy rodzaj folii posiada zupełnie inne właściwości.
Ważne jest, aby podjąć odpowiednią decyzję.
Folia paroizolacyjna polietylenowa (oznaczona symbolem PE)
Składa się ona wyłącznie z jednej warstwy.
Jest to rozwiązanie uznawane za klasyczne, które skutecznie zahamowuje przenikanie pary wodnej.
Folia paroizolacyjna polietylenowa (PE) najczęściej występuje w białym lub żółtym kolorze.
Model o zabarwieniu białym wzmocniony jest dodatkowym uzbrojeniem, które wykonuje się z siatki polipropylenowej.
Współczynnik SD foli polietylenowej jest dość wysoki.
Waha się on od kilkudziesięciu do 100 metrów.
Grubość folii wynosi mniej więcej 0,15-0,2 mm.
Wizualnie może przypominać ona tradycyjną folię budowlaną.
Jej powierzchnia jest całkowicie gładka i jednolita.
Plusem folii paroizolacyjnej klasycznej jest niska waga, która sprawia, że montaż przebiega szybko i bezproblemowo.
Kolejnym atutem jest również korzystna cena zakupu.
Minusem jest relatywnie niska trwałość.
Jest to materiał najsłabszy z wszystkich dostępnych na rynku.
Pomimo tego w wielu przypadkach doskonale spełnia swoje zadanie.
Folia paroizolacyjna aluminiowa
Folia paroizolacyjna aluminiowa (oznaczona symbolem PE-AL) składa się z kilku warstw.
Do jej produkcji wykorzystywany jest zarówno polipropylen, jak i polietylen.
Jest to rozwiązanie wyjątkowo trwałe.
Wysoka wytrzymałość folii aluminiowej zwiększa żywotność całego systemu.
Współczynnik SD zwykle przekracza 100 metrów.
Niewątpliwym plusem tego rodzaju folii jest to, że posiada ona zdolność do odbijania energii cieplnej.
Najwyższą wartość tego parametru gwarantują folie paroizolacyjne metalizowane.
Wykazują one zdolność do odbijania energii cieplnej na poziomie 50-90%.
Dlaczego jest to korzystne?
Przede wszystkim dlatego, że taka folia paroprzepuszczalna będzie również ważnym elementem izolacji termicznej.
Sprawi ona, że efektywność wełny mineralnej będzie jeszcze wyższa.
Warstwa izolacyjna budynku będzie zapewniać niższy ubytek ciepła.
Skuteczniej będzie również odbywać się jego wymiana.
Oczywiście nadmiar wilgoci sprawnie zostanie wyeliminowany, co zmniejsza prawdopodobieństwo osadzenia się pleśni, grzybów, czy też innych zanieczyszczeń.
Folia paroizolacyjna z ekranem izolacyjnym jest cięższa, niż klasyczna.
Jej gramatura wynosi około 300g/m2.
Można uznać to za niewielką wadę, gdyż większa waga zwykle nieco utrudnia montaż.
Plusem jest jednak to, że folia paroizolacyjna aluminiowa jest bardzo trwała oraz odporna na uszkodzenia.
Przetrwa więc drobne pomyłki montażowe.
Folia paroizolacyjna aktywna
Folia paroizolacyjna aktywna (oznaczona symbolem PP) składa się z dwóch warstw.
Jest ona produkowana z polipropylenu.
Pierwszą warstwę folii stanowi film funkcyjny, natomiast drugą warstwa nośna.
Współczynnik SD jest w tym przypadku bardzo niski.
Zwykle nie przekracza on kilkunastu metrów.
Tego rodzaju folia paroizolacyjna stanowi barierę przed przenikaniem wilgoci do konstrukcji dachu.
Para wodna jest zatrzymywana, a następnie odprowadzana.
Interesującym jest, że folia aktywna posiada specjalne otwory o lejkowatym kształcie.
To właśnie one odpowiadają za efektywne odprowadzanie wilgoci z wnętrza budynku na zewnątrz.
Para wodna przenoszona jest w stronę pokrycia dachowego.
Zawdzięczamy to innowacyjnej budowie folii paroizolacyjnej aktywnej.
Doskonale chroni ona płyty gipsowo-kartonowe.
Zmniejsza do minimum ryzyko powstawania pleśni oraz grzybów.
Wiele osób obawia się, że odprowadzana wilgoć może negatywnie wpłynąć na parametry izolacji termicznej.
Zupełne niepotrzebnie, gdyż para wodna nie ma kontaktu z wełną mineralną.
W żaden sposób nie wpływa więc na jej właściwości.
Należy wiedzieć, że podstawą wysokiej skuteczności folii paroizolacyjnej aktywnej jest prawidłowy montaż.
Nawet najmniejszy błąd może negatywnie wpłynąć na działanie systemu.
Ważne jest więc, aby montaż został wykonany fachowo, zgodnie z zaleceniami producenta.
Dla wielu osób minusem tego rozwiązania może być fakt, że folia aktywna może być położona tylko wtedy, kiedy pod pokryciem dachowym znajduje się membrana o wysokiej paroprzepuszczalności.
Jest to warunek konieczny, którego nie można pominąć.
Tego rodzaju folia paroizolacyjna stosowane jest sporadycznie, jako podkład pod podłogę np. panele.
Nierzadko można spotkać się z połączeniem folii aktywnej z folią aluminiową.
Jest to dobra opcja, jeśli dodatkowo chcemy zabezpieczyć budynek przed nadmierną utratą energii.
Minusem folii paroizolacyjnej aktywnej jest dość wysoka cena.
Gdzie stosuje się folię paroizolacyjną?
Folia paroizolacyjna jest szczególnie rekomendowana tam, gdzie system wentylacji nie działa zbyt dobrze.
Wbrew pozorom problem ten dotyka nie tylko stare budynki, które były stawiane według nieaktualnych już norm.
Nowe budownictwo również jest pełne niedociągnięć.
Istnieje więc duże prawdopodobieństwo, że w naszym domu stopień odprowadzania pary wodnej również jest niedostateczny.
Zwiększa to ryzyko tego, że wilgoć będzie po prostu osadzać się na elementach konstrukcyjnych.
Może to doprowadzić np. do gnicia drewna, czy też odpadania tynków.
Nadmiar pary wodnej jest groźny dla konstrukcji budynku – to właśnie dlatego tak ważne jest jej efektywne odprowadzanie.
Para wodna przenoszona jest w okolicę dachu przez ciepłe powietrze, które znajduje się wewnątrz budynku.
Ważne jest jednak to, aby nie osadzała się ona w tym miejscu.
Ochronę przed tym zjawiskiem powinien zapewnić właściwy układ materiałów izolacyjnych.
To właśnie dzięki nim wilgoć nie gromadzi się, lecz jest odprowadzana w stronę pokrycia dachowego.
Priorytetem jest również to, aby warstwa izolacyjna zapewniała optymalny bilans wilgoci.
Ilość pary wodnej wchodzącej w pokrycie dachowe nie powinna być większa od ilości pary wodnej wychodzącej.
Folia paroizolacyjna z oczywistych względów stosowana jest najczęściej na poddaszach.
Musi ona zostać zamocowana pomiędzy obudową poddasza, a warstwą izolacji termicznej.
Szczególną uwagę należy zwrócić na łączenia folii.
Nie można dopuścić do powstania nawet bardzo małej szczeliny.
Każda nieszczelność zmniejsza skuteczność tworzonej paroizolacji.
Para wodna nie potrzebuje dużej ilości miejsca, aby przedostać się wgłąb ocieplenia.
Wiele osób zastanawia się, czy w każdym domu z poddaszem zachodzi konieczność stworzenia warstwy paroizolacyjnej.
Odpowiedź brzmi przecząco.
Nie ma konieczności montowania folii, jeśli dom posiada sprawną wentylację mechaniczną nawiewno-wywiewną.
Niezbędne jest również to, aby pod dachem znajdowała się membrana o wysokiej paroprzepuszczalności.
W takiej sytuacji nie ma konieczności dodatkowego montażu folii, gdyż wilgoć usuwana jest sprawnie i bezproblemowo.
Jeśli zerkniemy do polskich norm, to dowiemy się z nich, że nie ma konieczności montażu paroizolacji w pomieszczeniach suchych (np. sypialni, salonie).
Warto jednak wiedzieć, że rozsądnie będzie zabezpieczyć również te pomieszczenia, które teoretycznie nie są źródłem pary wodnej.
Należy pamiętać, że folia paroizolacyjna montowana jest od strony wewnętrznej pomieszczenia (pod krokwiami).
W ten sposób możemy jednocześnie zabezpieczyć termoizolację, jak i konstrukcję dachu (zwykle wykonana jest ona z drewna, a więc nadmiar wilgoci grozi jej szybszym zgniciem).
Zabezpieczenie ocieplenia przed parą wodną powinna być naszym priorytetem.
Wilgoć oddziałując na wełnę mineralną negatywnie wpływa na jej właściwości.
Jej skuteczność spada, przez co ciepło słabiej magazynowane jest wewnątrz pomieszczenia.
Dobrze wiedzieć, że folie paroizolacyjne mogą być stosowane nie tylko w przypadku dachów spadzistych.
Nic nie stoi na przeszkodzie, aby wykorzystać je również tam, gdzie znajduje się dach płaski.
W niektórych sytuacjach nie zabrania się również montażu w ścianach lub stropach.
Takie rozwiązanie dopuszczane jest w przypadku m.in. budownictwa drewnianego szkieletowego, budownictwa tradycyjnego (dom murowany z drewnianym stropem).
W przypadku stropów paroizolacja montowana jest od spodu.
Jeśli chodzi o ściany, to folia mocowana jest od wewnątrz.
Warto również umieścić ją w ścianach działowych pomiędzy pomieszczeniami ogrzewanymi, a nieogrzewanymi.
W ten sposób można ograniczyć nadmierną stratę energii.
Oczywiście folia paroizolacyjna powinna znaleźć się po stronie ogrzewanego pomieszczenia.
Folia paroizolacyjna cena
Cena folii paroizolacyjnej uzależniona jest w dużej mierze od jej rodzaju, czy też producenta.
Wybierając odpowiedni produkt należy kierować się przede wszystkim parametrami, a nie kosztem zakupu.
Gotówkę lepiej zainwestować raz, a dobrze.
Warto również pamiętać o skomplikowany montażu folii paroizolacyjnej.
Właśnie dlatego należy zdecydować się na produkt wytrzymały, który niezawodnie posłuży przez długi czas.
Za folię klasyczną (polietylenową) zapłacimy około 2-3 zł za m2.
Jest to najtańszy z możliwych wariantów.
Za folią paroizolacyjną aluminiową musimy zapłacić nieco więcej – jej cena to średnio 4-5 zł za m2.
Najdroższa w zakupie jest folia paroizolacyjna aktywna, jej zakup to koszt około 8-10 zł.
Izolowanie budynków i mieszkań to spora inwestycja, z pewnością nie należy jednak oszczędzać na jakości.
W ten sposób nie stworzymy sprawnego systemu, który skutecznie wyprowadzi wilgoć poza konstrukcję budynku.
Wiele osób pragnie zaoszczędzić również na montażu.
Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby folię zamocować samodzielnie, jednak pamiętajmy, że nie jest to proste zadanie.
Wymaga ono przede wszystkim podstawowej wiedzy na temat tego rodzaju prac, a także profesjonalnego oprzyrządowania.
Osoba niedoświadczona podczas nieudolnych prób montażu może doprowadzić do uszkodzenia folii.
Właśnie dlatego w wielu przypadkach o wiele lepszą opcją jest skorzystanie z wsparcie fachowców.
Generuje to dodatkowe koszty, jednak dzięki temu będziemy mieć sto procent pewności, że montaż będzie rzetelny.
Kto świadczy tego rodzaju usługi?
Są to przede wszystkim przedsiębiorstwa działające w branży dekarskiej.
Za profesjonalny montaż folii paroizolacyjnej zapłacimy około 5-6 zł za m2.
W wielu przypadkach podnosi to niemal dwukrotnie koszt stworzenia paroizolacji.
Większość osób jednak nie jest w stanie podjąć się samodzielnego montażu.
Nierozsądnym byłoby więc uczenie się na tak drogim materiale.
O wiele lepiej skorzystać z usług wykwalifikowanych ekspertów.
Folia paroizolacyjna jak kłaść krok po kroku
Usługi montażowe paroizolacji nie należą do tanich.
Nie ma więc nic w tym dziwnego, że wiele osób interesuje się samodzielnym zamocowaniem folii.
Przed podjęciem ostatecznej decyzji należy dokładnie przemyśleć oba warianty.
Profesjonalny montaż jest drogi, a często kilkakrotnie przewyższa on koszt zakupu folii klasycznej.
Z drugiej jednak strony zyskujemy spokój i komfort.
Mamy pewność, że efekt końcowy będzie w stu procentach zgodny z założeniami.
Wyspecjalizowane firmy posiadają zwykle bogate doświadczenie.
Ponoszą one pełną odpowiedzialność za wykorzystywany materiał, a także wykonaną pracę.
Samodzielne zamocowanie folii może wydawać się proste, jednak jest zupełnie inaczej.
Jest to zadanie przeznaczone dla osób, które posiadają minimalną wiedzę z zakresu prac budowlanych.
Podczas montażu ważna jest precyzja.
Musimy przyłożyć dużą uwagę do detali m.in. zakładów.
Najważniejsze jest to, aby uzyskać wysoki poziom szczelności.
Pomiędzy łączeniami nie może znajdować się nawet mikroskopijna szczelina.
Montaż folii paroizolacyjnej krok po kroku
- Jeśli mamy do czynienia z folią jednowarstwową, to poziomujemy, a następnie mocujemy ją do krokwi za pomocą ocynkowanych zszywek.
Ich rozmiar powinien wynosić około 10 x 8 mm.
Standardowy odstęp pomiędzy zszywkami wynosi mniej więcej 15 cm.
W przypadku pianki poliuretanowej rozstaw jest mniejszy (nie przekracza on zwykle 10 cm).
Nieco inaczej jest podczas mocowania folii dwuwarstwowej.
W tej sytuacji należy przymocować folię do kontrłat za pomocą zszywek.
Całość mocowana jest do krokwi poprzez wieszaki bezpośrednie. - Każdy kolejny kawałek folii paroizolacyjnej należy układać na zakładkę.
Na folii nadrukowane są linie, które ułatwiają to zadanie.
Szerokość zakładu to około 10 cm. - Łączenie kawałków folii musi zostać przeprowadzone wyjątkowo dokładnie.
Istotnym jest, aby powierzchnie przeznaczone do klejenia zostały dokładnie oczyszczone z wszelkich zanieczyszczeń.
Mowa tutaj w szczególności o kurzu, czy też tłustych plamach.
Należy również zwrócić uwagę, czy na klejonej powierzchni nie znajdują się np. pozostałości silikonu.
Drobne zanieczyszczenia można usunąć zwykłą szczoteczką, czy też wilgotną szmatką.
Pamiętajmy jednak, że proces łączenie może odbywać się wyłącznie wtedy, kiedy powierzchnie będą całkowicie suche.
Do klejenia kawałków folii stosuje się specjalistyczną taśmę o wysokiej jakości.
Szczególnie należy zwrócić uwagę na to, aby taśma gładko i szczelnie dociskała powierzchnie.
Róbmy to powoli, tak aby uniknąć powstania tzw. zmarszczek.
Ważne jest, aby posiadać taśmę o ponadprzeciętnej trwałości.
Jej jakość w dużej mierze warunkuje jakość połączeń folii paroizolacyjnej. - W przypadku gładkich powierzchni folię paroizolacyjną możemy przymocować taśmą.
Jeśli jednak ściana posiada nierówności, to będzie to niemożliwe.
Powierzchnie mineralne lub chropowate wymagają zastosowania płynnego kleju.
Niewielką ilość kleju umieszczamy między folią, a tynkiem.
Istotnym jest, aby był on suchy oraz kompleksowo oczyszczony.
Nie dociskamy folii do powierzchni z całych sił.
Musi ona stykać się z tynkiem, jednak klej pomiędzy warstwami nie może się przesadnie rozlać.
Duże znaczenie ma również to, że tynk nie może być zmrożony.
Jeśli więc montaż wykonywany jest w okresie jesienno-zimowym, należy pomyśleć o dociepleniu i dosuszeniu budynku.
Ważne jest także to, aby nie montować warstwy paroizolacyjnej bezpośrednio na świeżo wykonane tynki mokre.
Zaleca się odczekanie minimum dwóch tygodni. - Może zdarzyć się tak, że folia paroizolacyjna mocowana jest na ścianie, gdzie nie został wykonany tynk.
W takiej sytuacji montaż może odbywać się poprze zastosowanie taśmy z siatką zbrojącą.
Jej unikatowe właściwości sprawiają, że wtopi się ona w tynk, jeśli zostanie on w przyszłości położony.
Tego rodzaju taśma zapewnia wytrzymałe mocowanie nawet w przypadku nierównych powierzchni.
Należy jednak uważać na osypujące się elementy.
Taśma raczej nie utrzyma się na takim podłożu, a więc konieczne będzie miejscowe zastosowanie listwy dociskowej. - Po przymocowaniu folii paroizolacyjnej do ściany należy zająć się wszelkimi detalami.
Zszywki mogą zostać zaklejone za pomocą taśmy.
Wszelki rury oraz kable powinny zostać zabezpieczone poprzez specjalne kołnierze.
Na tym etapie należy również sprawdzić szczelność folii.
W przypadku, jakichkolwiek niedociągnięć należy je szybko wyeliminować.
Ważne jest, aby nie przystępować do kolejnego etapu montażu bez sprawdzenia poziomu szczelności łączeń. - Ostatnim krokiem jest wykonanie stelażu pod płyty gipsowo-kartonowe.
W zdecydowanej większości przypadków należy wyregulować poziom łat.
Tylko wtedy uzyskamy pożądaną szczelność paroizolacji.
Najczęściej ławy są łączone z kontrłatami.
Są one dokręcane do krokwi w taki sposób, aby nie doszło do rozszczelnienia.
